Opętańczy żywot Nattramna z Silencer

O Nattramnie z Silencer słyszał każdy maniak depresyjno-suicydalnego black metalu. Nie może być wszakże inaczej bo gość miał najbardziej obłąkańczą manierę wokalną w historii muzyki metalowej. Te wszystkie piski, jęki, darcia, ryki i skowyty, które z siebie wydobywał Nattramn, były symptomem coraz bardziej pogarszającego się stanu jego psyche. Zrozumiałym jest więc, że historia życia tak wyniszczonej psychicznie i wyalienowanej społecznie persony jest mocno zagmatwana i pełna plotek. Bez szukania taniej sensacji w tym tekście odniosę się do potwierdzonych faktów z życiorysu Nattramna, które i tak mogą wprowadzić wrażliwego czytelnika w stan konsternacji.




Ambientowe początki

Nattramn (właściwie Mikael Nilsson) urodził się 7 września 1975 roku w Markaryd w południowej Szwecji. Tam też spędził dzieciństwo i dorastał. Natomiast kiedy miał 19 lat razem ze starszym bratem Patrikiem zamieszkał w pobliskim Ljungby. W tym czasie Nattramn rozpoczął swoje muzykowanie i w 1994 r. założył ambientowo industrialny projekt Sinneskross, któremu nie długo potem zmienił nazwę na Trencadis. Efektem finalnym działalności tych projektów było wydane w 1996 r. demo „Ödelagt”, które zostało udostępnione tylko garstce osób. Nattramn podczas jego tworzenia niewątpliwie mocno inspirował się dark ambientowymi nagraniami Burzum i Mortiis, ponieważ w jedynym utworze z tej demówki unosi się ta sama melancholia i poczucie mistycyzmu co w „bez wokalnych” kompozycjach Vikernesa i Ellefsena.




Mikael Nilsson staje się Nattramnem z Silencer

W 1995 roku „gardłowy” Nattramn razem gitarzystą i basistą o ksywie Leere („pusty” w języku niemieckim) przywołują do życia hordę Silencer (po polsku „tłumik”). Wtedy to właśnie Mikael Nilsson „oficjalnie” staje się Nattramnem. Trzeba przyznać, że pseudonim ten oznaczający w mitologii nordyckiej ptaka niosącego dusze samobójców i nieochrzczonych dzieci dobrze odzwierciedla jego nekronosferatyczną osobowość.




Nattramn po wstąpieniu do Silencer na dobre pogrąża się w swoim chorym świecie, coraz bardziej odgradzając od otoczenia — to powoduje, że miał mało czasu dla kapeli. Końcem 1998 r. Silencer jednak udaje się nagrać demo „Death - Pierce Me” we współpracy z perkusistą sesyjnym Tomasem Mattssonem, które wydano w limitowanym nakładzie do 40 kopii. Demówka zawiera tylko jeden utwór pod tym samym tytułem, w którym Nattramn wydobywa się z siebie „nieludzkie” dźwięki. Taki właśnie chory w swej manierze obłąkańczy wokal staje się jego znakiem rozpoznawczym.




Demo po dziś dzień w blackmetalowym podziemiu cieszy się sporym uznaniem i przyczyniło się do tego, że Nattramn z Leere postanowili nagrać debiutancki album. Kasę na nagranie tego długograja wyłożyła niezależna niemiecka wytwórnia Prophecy Productions, z którą w 1999 r. zespół podpisał kontrakt.



Nagranie albumu „Death - Pierce Me” miało miejsce w lipcu 2000 r. i brał w nim udział perkusista Steve Wolz znany m.in. z Bethlehem, Angel czy Imperia. Podczas sesji nagraniowych Nattramn ciął się i okaleczał, a także niektóre utwory nagrywał w trumnie, mimo że miał głęboką klaustrofobię. Te zabiegi stosował, żeby nadać głosowi szaleńczą i obłąkańczą barwę, dzięki czemu stał się niesamowicie wiarygodny i przepełniony złem.



Nattramn z grupy Silencer to dopiero klasyczny przykład opętania. Koleś zadawał sobie ból (ciął ręce twarz itp.), żeby lepiej brzmiała jego muzyka — cytat znaleziony na forum davidicke.pl, który jako jeden z nielicznych w sieci jest prawdą... a nie mitem.

Ten złowieszczy klimat udzielił się pozostałym członkom zespołu, co spowodowało tarcia między nimi, w konsekwencji doprowadzając do rozpadu Silencer. „Death - Pierce Me” został wydany w październiku 2001 r. i z chwilą swojego pojawienia stał się odosobnionym przypadkiem debiutanckiego albumu... który stworzył nieistniejący zespół. Długograj ten z miejsca zyskał wielki aplauz wśród fanów depresyjnego BM, czego najlepszym dowodem jest, że jego limitowaną do 200 sztuk wersję winylową wykupiono w kilka godzin, natomiast CD rozeszło się w wielotysięcznym nakładzie m.in. w Niemczech, Rosji, Stanach Zjednoczonych czy Australii. Można rzec, iż od czasu „A Blaze in the Northern Sky” Darkthrone żaden blackmetalowy album tak bardzo nie wstrząsnął tamtejszym podziemiem. Siła jego niewątpliwie tkwiła w niesamowitym wokalu w swej zdehumanizowanej manierze jeszcze bardziej „chorego” od „darć” Burzum, Bethlehem, Abruptum czy Strid. Te 49-minut gdzie psychoidalny wokal i autodestrukcyjne (1, 2, 3, 4, 5, 6) teksty Nattramna mistrzowsko połączyły się z nastrojową muzyką Leere, niewątpliwie zainspirowało cały tabun wykonawców DSBM: na czele z Shining, Nocturnal Depression, Nyktalgia, Xasthur, Striborg i Lifelover.




Fala niesamowitych spekulacji

Po tym wydarzeniu enigmatyczny Nattramn szybko stał się bohaterem dwóch niesamowicie dziwnych internetowych plotek — co nie jest tak zaskakujące, biorąc pod uwagę, że przed dłuższy czas nikt nic o nim nie wiedział. Dlatego też fanom nie było znane jego prawdziwe nazwisko ani to jak naprawdę wyglądał, ponieważ na wszystkich dostępnych w necie zdjęciach twarz Nattramna była ukryta w zakrwawionych bandażach. Pierwsza plotka toteż głosiła, że ​​prawdopodobnie szalony blackmetalowiec odciął sobie ręce i założył świńskie stopy do krwawych kikutów. Wynikła ona z faktu, że na wspomnianych wcześniej zdjęciach ręce Nattramna zostały zastąpione świńskimi racicami.







Gdy się jednak dokładniej przyjrzeć tym zdjęciom, to od razu widać, iż jego nadgarstki i kostki są wyraźnie widoczne pod bandażami; oczywiste jest więc, że trzyma odcięte stopy tylko jako rekwizyt. Sam Nattramn nigdy też nie twierdził, jakoby miał pozbawić się dłoni; plotka zatem jest niczym więcej niż wytworem nieznającej granic wyobraźni internautów.

Podczas gdy pierwsza plotka była łatwa do obalenia, to zdementowanie drugiej było dużo bardziej zawiłe. Głosiła ona, że Nattramn, w psychotycznym stanie, zaatakował siekierą dwie sześcioletnie dziewczynki i dlatego trafił do zamkniętego szpitala psychiatrycznego. Spotęgowało ją to, że zniknął z widoku publicznego, gdy atak miał miejsce, co zbiegło się z rozpadem zespołu Silencer. Fakty są jednak takie, że to nie Nattramn pociął toporem wspomniane dziewczynki, tylko jego starszy brat Patrik.

Obłęd i śmierć ukochanego brata

Ta przerażająca historia wygląda następująco: Końcem roku 2000 Patrik został przyjęty na oddział psychiatryczny dla dorosłych w szpitalu St. Sigfrid w pobliskim Växjö ze względu na pogłębiającą się schizofrenię.



W nocy 7 maja 2001 r. Patrik otworzył okno swojego pokoju i uciekł z tamtejszego szpitala. Zanim wyszedł, użył jakiegoś ubrania, żeby zapchać łóżko, aby się wydawało, że nadal śpi. Następnie udał się do stacji kolejowej i skierował się do Ljungby (małego miasteczka między Växjö i Markaryd); i po drodze ukradł gdzieś topór. Niepokojony przez nikogo Patrik pojawił się na placu zabaw w parku Kungshögsskolan około godziny 11 i zaatakował toporem dwie sześcioletnie dziewczynki. Pierwszej dziewczynce zadał cios w głowę, ale cudem przeżyła, drugiej zaś zranił nogę. Policja przybyła wkrótce potem i zaczęła szukać go w całym mieście. O godzinie 13 policjanci wreszcie znaleźli Patrika i stanęli twarzą w twarz z 26-letnim „siekiernikiem”.




Wtedy Patrik krzyknął do jednego z funkcjonariuszy jednostki K-9: „Zabij mnie; zabij” - zanim rzucił w niego toporem. Jednak, zamiast zastrzelić Patrika, gliniarze odwrócili jego uwagę przy pomocy wytresowanego psa i zdołali powalić na ziemię, uderzając pałką w tył głowy.




Następnego dnia odesłano go do psychiatryka St. Sigfried. Tydzień później stała się rzecz straszna — Patrik odebrał sobie życie, najprawdopodobniej podcinając sobie żyły, kiedy był sam pod prysznicem w szpitalu. Według jego rodziny był ogarnięty żalem z powodu swoich czynów. Warto zaznaczyć, że kiedy Patrik został przyjęty do szpitala, jego ojciec Peder, próbował ostrzec personel, że może być niebezpieczny, jednak spotkał się z obojętnością pielęgniarek. Przeszukanie jego pokoju dzień po ucieczce ujawniło list, który pozostawił ozdobiony swastykami i symbolami nazistowskimi, w którym napisał, iż planuje zabić dzieci, szczególnie małe dziewczynki, i stać się tak znanym — jak Thomas Quick — szwedzki seryjny morderca / celebryta (prawdziwe nazwisko Sture Bergwall). Na końcu zaznaczył, że chce ponieść śmierć na miejscu za to co zrobi.


Nattramn z ojcem

Załamanie Nattramna... i kolejne niejasności

Śmierć brata wstrząsnęła Nattramnem. To mogło samego go skłonić do podjęcia leczenia w klinice zdrowia psychicznego w 2001 r., wkrótce po nagraniu „Death - Pierce Me”. Nie jest to jednak pewne. Tak samo zresztą, jak to czy powstały w 2006 r. nihilistyczny projekt Nattramna — Diagnose: Lebensgefahr — był w rzeczywistości częścią jego leczenia na oddziale psychiatrycznym. Ponieważ nie mamy dowodów na to, czy Nattramn kiedykolwiek był pacjentem szpitala psychiatrycznego. W zamian za to mógł być leczony ambulatoryjnie, a leczenie mogło pomóc mu w radzeniu sobie ze śmiercią brata. Jest więc możliwe, że przeszedł jakąś terapię psychiatryczną, ale nie potwierdzają tego żadne wiarygodne źródła.




Cały ten splot niejasności wokół Nattramna połączony ze świętą muzą Silencer uczyniły z niego gwiazdę popkultury. Stał się wtedy bohaterem memów, for i creepypast, a stuff z jego wizerunkiem i nagraniami zaczęły kupować tysiące fanów na całym świecie. Ta tendencja trwa zresztą nieprzerwanie już od kilkunastu lat.





Ostatnimi czasy

W 2012 r. Nattramn napisał 75-stronnicową książkę Grishjärta (dosłownie „Serce świni”), a jego wytwórnia Humani Animali Liberati wydała ponownie demówkę „Ödelagt”. Autorem jej okładki został Rumun Costin Chioreanu — bardzo ceniony twórca okładek BM i trochę taki człowiek renesansu. Wydanie w formie digipak zostało ściśle ograniczone do 300 kopii i rozeszło się na pniu. Ta sama wytwórnia w lutym 2015 r. ponownie wydała album „Transformalin” (dodając trzy nowe utwory) na winylu. Wyprodukowano 200 kopii, a wszystkie zostały przez Nattramna własnoręcznie podpisane.



Końcem 2016 roku Humani Animali Liberati potwierdziła, że Nattramn pracuje nad nowym projektem muzycznym. Minęło zatem już blisko 3 lata od tej informacji, a nagrania projektu ciągle nie ujrzały świata dziennego. Mnie się wydaję, że wcześniej czy później jednak to nastąpi, bo Nattramn przynajmniej raz na kilka lat musi dać o sobie przypomnieć. Po prostu ten typ tak ma!



Na koniec dodam, że na YouTube ostatnimi czasy pojawiło się mnóstwo filmików o Nattramnie — szkoda tylko żaden z nich nie jest zgodny z prawdą. Dlatego każdy zaciekawiony życiem byłego wokalisty Silencer, powinien oglądać je z przymrożeniem oka.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Algimantas Dailidė — nazistowski zbrodniarz, któremu nie pozwalają umrzeć w Polsce

Grzegorz Jurgielewicz (aka Karcharoth, aka Anextiomarus) — schizofrenik, który współtworzył podwaliny polskiego black metalu

Kultowe playery z Polski. Od BESTplayera do SubEdit-Playera